In mijn leven heb ik te maken gehad met het afscheid nemen van naaste familieleden, vrienden of collega’s door ziekte, door een ongeval of door ouderdom. De genoemde oorzaken zijn niet altijd van toepassing geweest. Het feit dat iemand die dicht naast je staat besluit om niet meer willen leven, levert naast verdriet ook nog veel vragen op.
Het klinkt misschien vreemd, maar bij een aantal situaties kreeg ik begrip voor de gemaakte keuze en toch ook wel een gevoel dat achterblijft als in een verhaal met een open einde. Dit open einde heeft het verhaal waar ik in de zomer van 2022 mee te maken heb gehad.
“Het is geen mooi verhaal en dat geeft het verlies van deze jongedame voor altijd een beladen gevoel.”
Ik heb te maken gehad het verlies van een student waar ik studieloopbaanbegeleider van was. Naast dat ik haar studieloopbaanbegeleider was kende ik de student al vanaf het moment dat ze aan de opleiding startte. In het laatste jaar van de opleiding mocht ik haar begeleiden. Vanaf de start van de opleiding heeft ze te maken gehad met moeilijke momenten in haar persoonlijke leven. Op eigen initiatief ondernam de student stappen om naast de hulp die ze vanuit school kreeg ook externe begeleiding op te pakken. Ze merkte hierdoor dat een aantal onderdelen, zoals stagelopen, niet op het juiste moment op haar pad kwam. In het voorjaar van 2022 hebben de begeleider Passend Onderwijs en ik tezamen met haar en haar moeder een plan opgesteld. Het was inmiddels wel duidelijk dat ze iets langer over de opleiding zou doen en het plan was dat ze na de zomervakantie aan een stageperiode zou gaan starten waarbij meer contactmomenten met school en begeleiding gepland zouden worden. Ik zag een student die met deze afspraken uit de voeten kon en er zin in had om deze weg in te slaan.
Vanaf april zijn we beiden actief op zoek gegaan naar een geschikte stageplek. We hadden veel contact via de chat en eind juni was mijn laatste bericht aan haar. Op mijn vraag ‘zal ik je morgen om half 10 even bellen?’ heb ik geen antwoord meer gekregen. Op 12 juli ontving ik het bericht dat ze uit het leven was gestapt/niet meer in leven was.
Op dat moment weet je niet wat je hoort. Omdat het na werktijd was en ik het nieuws niet van haar familieleden hoorde twijfelde ik of het bericht waar zou zijn. De volgende dag heb ik het nieuws laten verifiëren en het was waar. Verslagen en verdrietig zijn we als opleidingsteam de laatste week voor de zomervakantie doorgekomen.
Met haar klasgenoten heb ik een kleine bijeenkomst kunnen plannen en dat heeft ons allen goed gedaan. Naast het verdriet was er ruimte voor mooie herinneringen zoals over schooluitjes en klasactiviteiten werden er ook een aantal diploma’s uitgereikt. Het gaf een dubbel gevoel, maar het was ook zeer waardevol.
Ik heb bij de studenten en bij mijn collega’s steun gevonden. Ik heb met de moeder van de studente in de zomer en aan het eind van het jaar nog contact gehad. Het contact met de moeder heeft uiteindelijk mij ook meer context aan het verhaal over de keuze van zelfdoding van de studente gegeven.
Het is geen mooi verhaal en dat geeft het verlies van deze jongedame voor altijd een beladen gevoel.
