“Op een mooie herfstdag gaat mijn moeder (mem) opruimen in de schuur. Ze krijgt een ongeluk en loopt hersenschade op. Het hele gezin dat Pietsje achterlaat staat achter orgaandonatie.”
Pietsje was mijn moeder. Ze was net beppe (oma) geworden van mijn zoon! En we hadden nog zoveel met elkaar te bespreken, het moederschap, het zien opgroeien van haar kleinzoon en de toekomst. Ze zou, wanneer ik weer zou gaan werken, oppassen op haar kleinzoon. Dat is er nooit van gekomen…
“Ik zag mijn moeder op de grond liggen”
Ik zag mijn moeder in de schuur liggen en wist meteen, dit is helemaal mis. De traumahelikopter is gekomen en heeft haar meegenomen. De arts zei meteen dat de situatie heel ernstig was. In het ziekenhuis stelden ze vast dat ze onherstelbare hersenschade had opgelopen. Haar levenskans was nul.
“We stonden allemaal achter orgaandonatie”
Mijn moeder stond niet als donor geregistreerd. Het gesprek hierover kwam al snel op gang in het ziekenhuis. Er kwamen transplantatie coördinatoren die ons precies vertelden hoe het in zijn werk zou gaan. Omdat mijn moeder altijd voor ons en iedereen klaar stond, wisten we dat ze ook dit graag had willen doen.
“Er was alle ruimte voor vragen en ook voor een nee”
Zo werden we overal bij betrokken en werd alles heel goed uitgelegd. Ook dat er dus nu mensen werden gebeld met goed nieuws! Dat er een orgaan beschikbaar voor ze was! Een kans op een nieuw leven!
Mijn moeder heeft haar hart, haar longen, haar lever en haar nieren afgestaan. De lever hebben ze verdeeld, een groot deel ging naar een volwassen vrouw en een klein deel naar een kindje van 2.5 jaar. Zo heeft mijn moeder 7 mensen een nieuwe toekomst gegeven!
“We voelden heel sterk de behoefte aan contact”
In overleg met de transplantatie coördinator hebben wij een brief geschreven naar alle mensen die een orgaan hebben ontvangen. En we kregen van iedereen een brief terug! Sommigen schreven dat ze ieder jaar op 15 oktober een kaarsje branden. En dat ze weer gezond zijn, hun leven terug hebben, kunnen werken, leuke dingen kunnen doen en heel dankbaar zijn. Ze begrijpen heel goed dat zij blij zijn maar dat wij natuurlijk heel verdrietig zijn.
“Een stukje uit een brief”
“Ik ben diegene die een nier heeft ontvangen. Na 7 jaar ziek te zijn geweest en 3 jaar aan de dialyse. Is mijn leven nu veel mooier. Een dagje met mijn kinderen naar een pretpark ging niet meer. En toen kwam er op zondagavond een telefoontje. De internist belde en vroeg hoe ik mij voelde. “we hebben een nier voor u!”
Nu voel ik mij heel goed. Mijn leven is totaal veranderd. Ik kan weer fietsen, lopen, en dagjes weg met mijn gezin. Het blijft een vreemd en dubbel gevoel. Jij bent je moeder verloren…”
Dit is een deel uit een brief die ik mocht ontvangen van een meneer die een nier heeft gekregen…
“Je hoeft het niet alleen te doen!”
Natuurlijk wil ik je met mijn verhaal laten nadenken over orgaandonatie. En wat voor moois je kunt doen voor iemand anders. Daarnaast wil ik je ook meegegeven dat rouw en een dierbare verliezen een heel eenzaam proces kan zijn. Ik heb dit ook zo ervaren. De hele wereld draait door maar voor mij stond alles stil.
“Vraag om hulp!”
De dood kwam ineens heel dichtbij. Zo dichtbij dat ik niet goed meer kon functioneren. Ik heb toen hulp gezocht zodat ik mijn leven weer kon leven zoals het was. Daar schaam ik mij niet voor. Het ging gewoon even niet meer. Ik ben een aantal keren bij een psycholoog geweest en zij heeft mij heel goed geholpen. Je denkt vooraf: wat maakt het uit die gesprekken… mijn moeder komt er toch niet mee terug… Maar het helpt!!!
Met een gebroken been of arm gaat iedereen naar een dokter maar met een gebroken hart of ziel niet??? Zeker wel! Ook daar is hulp voor! Schaam je niet en vraag om hulp! Doe het alsjeblieft!
“Toekomst”
Ieder jaar komen we samen op haar verjaardag en haar sterfdag. Beppe Pietsje wordt vaak genoemd in ons leven en dan van onze zoon. Ze hoort er nog helemaal bij maar is helaas niet fysiek aanwezig. Zo jammer dat ze haar kleinkinderen niet kan zien opgroeien. Of alle dagelijkse kleine momenten niet kan meemaken. Vaak denk ik hoe het zou zijn geweest als ze er nog wel was geweest…
Het wordt nooit meer zoals het was. Maar het wordt wel weer GOED. De dood brengt je niet alleen veel verdriet maar ook in een bepaalde vorm troost, verbinding, warmte en liefde. Dat klinkt heel gek en toch voel ik dit zo. Mijn naasten (mijn vader en broer en zus) staan dichter om mij heen en zonder woorden voelen we ons meer verbonden. We delen samen een heel bijzonder verhaal…
Heb je behoefte aan een gesprek of heb je vragen? Dat kan!!! Zoek mij op (Teams/Mail) en we ontmoeten elkaar!
Elly Broos
Bedankt dat je mijn verhaal hebt willen lezen!
Elly Broos
