Haar deelname aan Dream School leverde Tamar van Waning naast levenslessen en bekendheid ook een hoofdrol op in de nieuwe film Paradise Drifters.
Het is nog even wachten tot Paradise Drifters uitkomt, maar dit is volgens Tamar waarom je de film zeker moet zien.
“De film geeft je een kijkje in de belevingswereld van jongeren die het erg moeilijk hebben. Vergeten jongeren met een hoop potentie en verhalen, maar die ongezien blijven in onze maatschappij. Ik hoop dat het bij mensen de ogen opent en dat ze stoppen met oordelen over levens en achtergronden die ze niet begrijpen. Deze jongeren hebben echt niet gekozen voor de moeilijke omstandigheden waarin ze zijn opgegroeid. Tegelijk hoop ik dat juist die jongeren deze film zien en dat het einde ze hoop biedt. Inspiratie om te gaan in het leven!”
Bron; www.npo3.nl, auteur Noa Johannes
Tamar van Waning (24) was te zien in het tweede seizoen van het populaire NTR-programma Dream School. Nu speelt Tamar in de film Paradise Drifters, het speelfilmdebuut van Mees Peijnenburg. In dit rauwe drama speelt Tamar de rol van Chloe die ongewenst zwanger is van haar stiefvader en zoekt naar een uitweg. Mede-daklozen Yousef (Bilal Wahib) en Lorenzo (Jonas Smulders) komen per toeval op haar pad en samen reizen ze naar Zuid-Europa om te ontsnappen aan hun uitzichtloze situaties.
Gaite Jansen (actrice en vriendin van regisseur Mees Peijnenburg) spotte mij in Dream School. Hoe bizar?! De makers belden mij daarna ineens met de vraag of ik op casting wilde komen. Daar was ik eerst heel sceptisch over.
SCEPTISCH, HOEZO?
Ik dacht: leuk hoor, ze willen even laten zien dat ze kansarme jongeren helpen. En als puntje bij paaltje komt, gaan ze toch voor een bekende acteur. Dus ik zei: ‘Nee, ik passeer. Ik ga door met school, ik hoef geen filmster te worden.’
Een goede vriend, haha! Toen ik hem vertelde dat de auditie plaatsvond bij Kemna Casting, zei hij: ‘Ben je gek? Dat is het grootste castingbureau!’ Ik heb het daarom toch maar een kans gegeven. Dus toen ging ik naar de eerste casting. Stiekem toch wel zenuwachtig, maar het ging gelukkig goed.
Ja, waarbij ik samen met Jonas en Bilal een scène moest spelen voor Mees. Toen ik daar aankwam, was ik wel even in shock hoor. Er stonden vier stoelen en wij moesten dan even doen alsof we in een auto zaten. Waar ik vervolgens uitgesleurd zou worden, shit. Maar ik bleef relaxed en onze dynamiek was goed. Ik ging kort daarna in m’n eentje op vakantie naar Griekenland en daar kreeg ik een telefoontje van Mees: ik was het geworden. Ik ben toen op een rots gaan zitten, trok een wijntje open en terwijl ik naar de zee tuurde, kon ik alleen maar denken: dit is echt bizar. Het was net een Matrix-situatie waarin ik voor de rode of blauwe pil moest kiezen zonder een idee te hebben waar ik in zou belanden. Maar ik was toe aan een nieuw avontuur en ging ervoor.
Ik heb het script goed doorgenomen en scènes geoefend met Jonas en Bilal. Mét dialoog maar ook zonder, om goed te leren spelen met emoties. We kregen daarnaast de opdracht om een brief te schrijven aan onze personages. Ik realiseerde me daardoor dat Chloe echt de jongere versie van mij is.
Die constante zoektocht naar afleiding, spanning en grenzen. Grenzeloos leven. Ik heb daarnaast soortgelijke dingen meegemaakt als Chloe. Nee, ik was gelukkig niet zwanger van mijn stiefvader, maar een aantal andere momenten uit haar turbulente leven kwamen soms wel dichtbij.
Ja en nee. Ik was door Dream School in ieder geval echt niet meer bang voor de camera. Maar acteren is wel iets heel anders, het is veel intenser. Huilen voor een groep mensen die je niet kent… pfff, dat is lastig.
Met het passen van de kleding en de lichttesten op de set dacht ik nog: ik ga dit doen! Ik kwam stoer aangelopen voor de eerste scène. Maar toen zag ik de camera’s, allemaal mensen die ik niet kende en Bilal die een heel emotioneel moment speelde. Huilen, zware ademhaling, alles. Ik kreeg zweethandjes en keek naar Mees met een blik van: ‘weet je dit zeker? Je kan nu nog switchen van actrice’.
Ik wilde het liefst wegrennen, maar tegelijk ga ik heel lekker op de adrenalinekick die zo’n moment geeft. Ik moest voor m’n eerste scène in een iets te kleine legging – ik was net gestopt met roken – samen met Bilal door een raam klimmen. Dat was geen one taker haha! Het was zo ongemakkelijk, ik wist niet wat ik deed. Alsof ik in de keuken van Gordon Ramsay een tosti stond te bakken! Maar Mees was heel relaxed. Hij stuurde me goed aan, liet me vaak meekijken op het scherm, nam me stap voor stap mee in de scène en gaf tegelijk veel ruimte om m’n eigen ding te doen.
Dat duurde wel een maandje hoor. We draaiden vier maanden lang in meerdere landen, trokken van hotel naar hotel, maakten soms dagen van vijftien uur… dan word je vanzelf wel een hechte familie. Ik heb volgens mij ook maar één keertje een goede botsing gehad. Met een stuntman. Het was de laatste draaidag, warm, zweterig en er vond een vechtscène plaats in een vieze kamer. Ik was inmiddels zestien keer gewurgd en wel klaar met de dag.
Ik weet nog dat ik met Jonas op een dak van een groot gebouw in Barcelona stond. De lucht kleurde rood en we hadden net een intense scène geschoten. Die trok bij mij emotionele laatjes open die al jaren gesloten zaten. Ik sprak erover met Jonas en ik denk dat hij me toen pas echt leerde kennen. Hij luisterde écht naar me en stak me een hart onder de riem.
Het thuiskomen. Al mijn emotionele ramen stonden open en ik voelde me heel kwetsbaar. Ik was moe, viel in een gat en moest ineens weer terug naar school en een gestructureerd leven leiden. Maar school hielp juist om weer in het ritme te komen. En ik kon daarna ook echt nagenieten van de mooie ervaring. Met het zien van de film, eerst met de crew en daarna tijdens de premières op IFFR en in Berlijn, kwam ook een gevoel van trots naar boven. Al was het wel echt bizar om mezelf op het grote scherm terug te zien.
Ik riep eerst van niet, maar ik zou nu nog wel een film willen maken! Of een serie, dat lijkt me ook heel tof. Een kostuumdrama als Peaky Blinders, bijvoorbeeld. Dat zijn echt pareltjes. Dan zou ik niet eens een grote rol hoeven; water dragen vind ik dan ook prima.
Nee oké, ik zou dan een gekkie willen spelen. Of een bitch. Of een echte bad guy. Als het maar niet zoet is.
De landelijke release van Paradise Drifters is vanwege de coronacrisis uitgesteld tot 3 september. Dat is nu!! Check hieronder alvast de mooie trailer. En benieuwd naar ander werk van Mees Peijnenburg? Zijn prijswinnende One Night Stand-film Geen koningen in ons bloed staat gewoon op NPO Plus!
Terug