4 en 5 mei liggen alweer achter ons. Stilstaan bij het feit dat wij in vrijheid leven is nu belangrijker dan ooit. Want niet ver bij ons vandaan is die vrijheid ver te zoeken. Kun jij je voorstellen hoe het is om niet in vrijheid te leven?
Heb jij de vrijheid gevierd? Wat heb je gedaan op Bevrijdingsdag?
Misschien heb je groot feest gevierd op Bevrijdingsdag. Met je vrienden naar een van de Bevrijdingsfestivals in het land. De vlag uitgehangen. Of ben je aangeschoven bij een Bevrijdingsmaaltijd? Feest vieren is natuurlijk geweldig. En dat moet ook: vieren dat we vrij zijn. Maar sta je ook stil bij het feit dat meer dan 80 jaar geleden ons land niet vrij was? Dat toen heel veel mensen in angst leefden en hun leven niet zeker waren? Sta je stil bij het feit dat dat op dit moment nog steeds gebeurt?
Ben jij 2 minuten stil geweest op 4 mei? Waar? Hoe?
Waar denk jij aan als je 2 minuten stil bent? Wat herdenk jij?
Er worden in deze tijd veel oorlogsverhalen verteld. Kun jij een verhaal benoemen waar je van onder de indruk bent?
De Tweede Wereldoorlog is al heel lang geleden. Moeilijk om je nu nog een voorstelling te maken van de verschrikking van toen. Mensen zoals jij en ik werden opgepakt en vermoord om wie ze waren. Als je een gezicht krijgt bij het herdenken, is het makkelijker om echt te beseffen hoe vreselijk deze tijd is geweest. Op het twitteraccount van het Auschwitz Memorial staat elke dag een foto met een kort verhaal van iemand: een man, een vrouw, een kind die omgekomen is in de oorlog. In een van de kampen. Klik op de link hieronder en bekijk de foto’s. En probeer je voor te stellen dat deze mensen een normaal leven leidden tot 1940, maar dat daarna opeens alles anders werd.
Na de oorlog dachten we allemaal: dit mag nooit meer gebeuren. Is dat gelukt? Het antwoord weet je al: denk maar aan Joegoslavië, Irak, Rwanda, Afghanistan, Eritrea, Syrië. En opeens dichterbij: Oekraïne. Ook daar zijn het gewone mensen die geraakt worden. In een oorlogsgebied terecht komen, moeten schuilen in kelders, alles moeten achterlaten en vluchten. Hans Goedkoop hield op 4 mei een voordracht: Wat niet mag. Daarin zei hij dit:
Een grootmacht valt een buurland aan, gewoon in ons Europa. Het geweld treft burgers. Er dreigt een ontrechting van miljoenen. Generaties lang hoopten we daarvan weg te drijven naar een nieuwe toekomst, nooit meer, maar we vallen door de tijd, het lijkt wel 1939, en nu komt het op ons aan – op ons kompas voor goed en kwaad. Alsof we nooit anders doen, nemen we vluchtelingen op en sturen wapens. Hier moet het recht winnen.
We nemen vluchtelingen op en sturen wapens. Denk jij dat we nog meer kunnen doen?
Hans Goedkoop zegt: ‘Nu komt het op ons aan’. Hoe ver ben jij bereid te gaan om hulp te bieden? Denk je dat je zonder de luxe van bijvoorbeeld gas kan?
