John Lapré verlangde naar een veilige plek in de kerk. Met een vrouw en kinderen. Net zoals iedereen. Alleen wist John Lapré al op jonge leeftijd (14 jaar) dat hij niet gelukkig zou worden van dit toekomstbeeld. Hij viel namelijk niet op meisjes. Jarenlang had hij moeite met zichtzelf te accepteren. Hoe moest hij met zijn geaardheid omgaan?
Je gelukkig leven begint pas écht als je jezelf leert aanvaarden- John Lapré
John Lapré, nu 35 jaar, groeide op in het plaatsje Genemuiden. Op zondag ging hij twee keer naar de kerk, waar hij deel uitmaakte van de reformatorische gemeenschap.
‘Het kan best confronterend zijn als je in je puberteit erachter komt dat je niet bent zoals de meeste mensen om je heen. Of anders gezegd: dat je tot een minderheidsgroep behoort. Dat confronterende heb ik in ieder geval wel ervaren toen ik rond mijn 14e ontdekte homo te zijn. Daardoor kwam ik in een rollercoaster van gemengde gevoelens, want op school, in de kerk en ook thuis werd gezegd dat vanuit het geloof alleen een relatie tussen een man en een vrouw geoorloofd is. Hoe ga je daar dan mee om? Ik heb zelfs conversietherapie gevolgd, een behandeling waarin men probeert om je geaardheid om te buigen naar een heteroseksuele. Het heeft niet gewerkt. Natuurlijk niet, zal je waarschijnlijk zeggen. Maar ik baalde er stevig van dat na twee jaar therapie alle kansen op een ‘normaal huisje – boompje – beestje’ verkeken leken.‘
Heb jij wel eens van conversietherapie gehoord? Wat vind jij ervan? Begrijp je waarom dit bestaat?
Waarom zegt John hier dat alle kansen op een normaal ‘huisje – boompje – beestje’ verkeken leken?
‘Pas veel later kon ik mijzelf accepteren zoals ik ben. Vanaf dat moment werd ik langzaam maar zeker steeds gelukkiger. Inmiddels ben ik al bijna tien jaar samen met Lionel. We wonen in Den Helder, waar ik werk als marineofficier en secretaris ben van de hoogste baas van de Koninklijke Marine. Een prachtige baan in een dynamische omgeving. In mijn vrije tijd vertel ik graag wat delen uit mijn levensverhaal, gewoon ook om te laten zien dat een gelukkig leven, inclusief je carrière, pas écht begint als je jezelf leert aanvaarden. Daarin hebben we allemaal een rol, niet alleen als het gaat om je eigen leven, maar ook als het gaat om de levens van mensen om je heen. Respect voor de ander straalt af op jezelf: je creëert een (werk/leer)omgeving waar mensen wat voor elkaar over hebben en elkaar zien staan. Daar wordt iedereen beter van.‘
John heeft een wens
John heeft één wens. ‘Mijn wens is dat juist de kerk een plaats zal zijn waar alle leden van het lichaam zonder aanziens des persoons, het Hoofd zullen aanbidden, eenieder met zijn eigen gaven en talenten. Mijn wens is een veilige kerk.
Een veilige kerk met een vangnet achter de ziel, waar een rode loper wordt uitgerold voor homo’s, zonder enige terughoudendheid. Zij horen er helemaal bij en dat mag de gemeente van Christus ruimhartig laten zien. Misschien is er een verandering van denken nodig, maar ik denk dat het een eer is voor de christelijke gemeenschap om homo’s in het midden op te nemen. Buiten de poort is het voor hen soms al lastig genoeg. De gemeente kan daarin een verschil maken! Veel gemeenteleden voelen zich een ‘tweederangsburger’. Dit kan onmogelijk de bedoeling zijn als diezelfde christelijke gemeente uiting wil geven aan Gods verlangen om samen één te zijn.’
Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals U in mij bent en ik in U, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat u mij hebt gezonden.
– Johannes 17:21
Wat vind jij van de wens die John heeft; een veilige kerk?
Is de kerk een veilige plek voor iedereen? Zou dat volgens jou anders kunnen of moeten?
