Mijn naam is Aeryn en ik ben 18 jaar. Op vrij jonge leeftijd ben ik mensen die mij dierbaar zijn verloren. Mijn vader, mijn opa, mijn vriendin, mijn oma en mijn lieve hond. Dit heeft een grote impact gehad op mijn jeugd. Nu 10 jaar later heeft het nog steeds invloed op mij. Om antwoord te geven op de vraag ‘’Gaat het ooit over?’’ Nee, het enige wat je kan doen is ermee leren leven, het accepteren. En cliché gezegd, vooral ervan te leren. Laat het over je heen komen, verwerk het, praat erover met familie. Nog steeds elk jaar met kerst, mijn verjaardag, moeilijke keuzes in mijn leven en mijlpalen is het gemis aanwezig. Misschien minder heftig, maar het blijft altijd.
Vlak nadat mijn vader overleed, ben ik mijn opa verloren aan Alzheimer. Dit verlies was heel anders dan bij mijn vader. Opa was geestelijk ziek en papa fysiek. Doordat opa ‘’anders’’ ziek was, was het ook een ander proces. Bij opa heb ik al veel eerder afscheid genomen, omdat hij mij op het einde niet meer herkende. Dit maakte de rouw anders.
Toen mijn vriendin overleed zat ik in groep 7. Vanaf het moment dat ze tegen mij zei dat ze zich niet lekker voelde tot haar laatste dag, ging razend snel. Ik speelde altijd met haar na school, zat naast haar in de klas en ineens is alles weg. Als 11 jarig meisje is dit een hele klap. De leraren van mijn basisschool zijn hier heel goed mee omgegaan. Onze klas kreeg alle tijd om het te verwerken. We gingen in een kring zitten om het erover te hebben, we hadden als klas een afscheidsruimte gemaakt met foto’s en tekeningen. Wanneer iemand daar behoefte aan had, kon diegene daar heen. Op deze manier hebben we als klas samen afscheid kunnen nemen.
Naast mijn familie heeft het mij erg geholpen om ‘’professionele hulp’’ in te schakelen. Nadat ik mijn vader ben verloren, ben ik naar een kindercoach geweest. Deze vrouw heeft mij heel erg geholpen om met mijn gevoelens en verlies om te gaan. Maar vooral om dit ook een plekje te geven. Dit deed ze op een leuke en kinderlijke manier. Hierdoor heb ik geleerd om over mijn gevoelens te praten en dat het oké is om te huilen.
Door deze gebeurtenissen heb ik helaas op jonge leeftijd al ervaren dat het leven niet altijd onbezorgd is. De vrijheid en blijheid die een kind hoort te hebben, werd hierdoor op zijn kop gezet.
Wat ik opmerkelijk vond aan mijn situatie is dat mensen mij zielig vinden, anders gingen behandelen. Dit vond ik als kind erg bedrukkend. Ik was bang dat mensen anders naar mij zouden kijken, dat ze niet meer Aeryn zagen, maar het meisje die net haar vader is verloren. Als kind voelde ik me erg alleen, maar nu ik ouder ben heb ik geleerd dat ik niet de enige ben die een ouder is verloren. Het gebeurd helaas elke dag.
Wat ik anderen mee wil geven. Praat erover. Durf te huilen. Durf hulp te vragen.
En tot slot, je bent niet alleen.
Aeryn
